Siedzą w kręgu – dziesięć osób, młodych, pełnych życia, ale i lęku przed tym, co dzieje się wokół. Florencję ogarnia śmierć, dżuma pustoszy ulice, a oni znajdują schronienie na wsi. Aby oderwać się od przytłaczającej rzeczywistości, zaczynają snuć opowieści. Nie ma tematów tabu – mówią o miłości i pożądaniu, zdradzie i chytrości, o losie, który raz sprzyja, a raz bezlitośnie karze. Ich historie pełne są humoru, ironii i odważnej krytyki społecznych norm.
Brzmi jak scena z naszych czasów? Nic bardziej mylnego. To XIV wiek, a Giovanni Boccaccio, zapisując te historie, stworzył Dekameron – dzieło, które zaskakuje swoją współczesnością. Czytając je dzisiaj, trudno oprzeć się wrażeniu, że tematycznie wciąż brzmi niezwykle współcześnie – przez ludzi zamkniętych w domach w czasach pandemii, szukających w opowieściach pocieszenia, ucieczki i zrozumienia. Dekameron to nie tylko literacka rozrywka, ale przede wszystkim świadectwo siły narracji – tego, jak historie mogą jednoczyć, dawać nadzieję i pomagać przetrwać trudne chwile. To czyni je aktualnymi nawet po sześciuset latach. W końcu, niedawno, gdy pandemia COVID-19 zmusiła nas do izolacji, także szukaliśmy ukojenia w książkach, filmach i rozmowach online. Podobnie jak bohaterowie Boccaccia, opowiadaliśmy sobie historie, by nadać sens rzeczywistości i poczuć wspólnotę. Może dlatego Dekameron wciąż żyje – w nowym przekładzie, który pozwala nam odkryć go na nowo.
Giovanni Boccaccio, Dekameron, tłumaczyła Zofia Anuszkiewicz, Wydawnictwo Marginesy 2024
